domingo, 31 de mayo de 2009

Dibuxando me lo cuentas....


Doulle un par de conselliños ao meu neto X:

"Ten moito os pés na terra, vive a vida e ten moitas janas de traballar, porque do traballo sae todo e, así, che quita de moitos vicios"

E... á moza... ¿Qué lle vou dicir? Que queira moito a X e que coman pedices, no? ou!



A miña neta é unha pesada, moi desordenada e non para de dicirme que dibuxe, ¡Pois aí tedes os debuxos! Eu non pinto moi ben pero o fajo á miña maneira que é o importante!!!

Neta: tranquila abuela, que hai moitos artistas que sabemos o que pintan, ti segue pintando.

Abuela: ¡O que ti dijas! A min encántanme as jaliñas, os pitos e os cofrades. O que máis me costa de dibuxar son as caras pero bueno... ¡Qué máis da! ¿Non?

Facendo trapalladas... mentras falo da política


Os políticos se matan tanto en querer jañar, na'máis que pa' jañar moito, vivila vida e pa' ós demáis nada. Eu diríalles un consello. Eu diríalles un consello: "Que jañaran 200.000 pesetas ó mes para ver cómo vivían, porque un obreiro si ten traballo xa é un lujo, jañando 600 euros e xá é moito.



Os obreiros teñen que pajar: luz, ajua, colegios pa' ós fillos e se despois protestan non lles solucionan nada, todo é ofrecer:

OFRECER E NON DAR
FAN ÓS TOLOS ALEJRAR

En ves de pajar por unha cousa ou por outra: puestos de traballo!! Fábricas ou o que sexa porque o traballo amansa ás fieras, non habería tanta droja, tantos borrachos nin tantos accidentes porque a xente anda a lo loco.





... e eles (os políticos) na'máis pensan na súa vida e aos demáis que os parta un raio!

¡Eu, se queren doulle clases de oito a ocho!

Porque, tanto o Pp coma o Psoe se se xuntaran e falaran coma a xente non estaban criticando uns aos outros! Parecen pescas ás pescaderías, xa da vergonza poñer os telediarios. ¡Non me extraña que a xente mate ou roube!

Tal e como está a vida, despois ésa pobre xente que ven para solucionar a vida porque no seu país é peor que aquí.

¡Nin enconran traballo nin teñen papeles!

jueves, 28 de mayo de 2009

Introducción hecha por la Señora Felicidad

Nací el 22 de diciembre en una familia humilde. Mi padre se llamaba Francisco y mi madre Carmen. Tuvieron 15 hijos pero sólo vivimos 4, los otros se morían al nacer. Fuimos al colegios desde los 7 años hasta los 14 y después empezamos a trabajar en casa de mi abuela: en las tierras, poníamos patatas, verduras, maíz y trigo.


Después cambié para trabajar en O’Tangueiro para trabajar también las tierras y para ir a las ferias con ellos para vender pulpo.

Después fui a trabajar al pueblo en un bar, en las casas reales. Era un matrimonio y tenía 3 hijos. Estuve 3 años y después salí de allí para casarme con Honorato Vázquez “O’Tangueiro”. Ahí empezó la vida. Teníamos trabajo pero con mucha ilusión fuimos tirando. Tuvimos 4 hijos, uno se nos murió al nacer y los otros 3 fueron muy buenos estudiantes: una es enfermera, la otra estuvo en el bar y el hijo que tuvimos trabajó en la panadría. Luchando mucho se consigue algo.
Bueno… después vino que tuvimos vacas y tuve que llevar la leche por las casas. Eso era muy duro pero las cosas son así. Había que ordeñar las vacas por la mañana y llegaba la noche. Los niños los tenía mi suegra, los alimentaba. Después iba a coger la hierva .

El trabajo cansa pero a mí nunca me cansaba porque cuando empiezas y te gusta lo haces con mucha ilusión. Si la juventud de ahora tiene que trabajar tanto qué haría? Pero el tiempo ya se saldrá con la suya.

O refranero da Señora Felicidad



- O tempo díxolle ao tempo que seon tempo non viña
- ¡Se quen te mandou vir viñera!
- Vísteme a despacio que teño prisa.
- Non deixes para mañá o que poidas facer hoxe.
- Cando chove en Galicia son as vagaos dos emigrantes.
- Se chorasw por non ver ao sol, as vagaos impediránche ver as estrelas.
- Non por moito madrugar amanece máis cedo.
- Non hai pouco que non chegue nin moito que non se acabe.
- O outro día na feira moito se riron de Antón, tiña as cirolas rachadas pola falta dun botón.
- Por unha vez que cho din, trinta mil reás che dei, trintamil raios che partan que eu ben che paguei.
- Indo eu pa non sei onde encontréis non sei con quen, á porta de xa me entendes, non me quero lembrar ben.





- Á porta do rezador non botes o trigo ó sol que o que non vai á misa non ten nin trigo nin cebada.
- Á vellez ven todo.
- O que está de Dios non o leva o demo.
- Por vestir a un santo destapouse a outro.
- Nin son todos os que están nin todos os que están son.
- Nunca choveu que non escapara.
- Amor con amor se paga.
- A galiña xunto ó galo en carquer lado.
- O casado casa quere.
- Sojras e centros: malos remendos.
- Lévaste como o can e mailo gato.
- ¿Qué fan seis paxaros nun monte? Media ducia.
- Sacas un jato dun pozo ¿Cómo o sacas? Afojado.
- Todos me din que me case, todos me din que vou ben, todos me din que me case pero non me dino con quen.
- Por moito que saibas nunca sabes todo.



- Non hai dous sin tres.
- Cando falta a luz ¿a qué andan as monxas? A escuras.
- Maruxiña dame un bico que che hei dar un pataco, non quero bicos dos homes que me cheiran a tabaco.
- Home pequeño, fol de veneno.
- Ísto é máis vello que andar de pé.
- Máis vale malo coñecido que bó por coñecer.
- Vale máis paxaro en mano que cento volando.
- Hai que arrimarse ó sol que máis quenta.
- Chamádesme moreniña á vista de tanta xente, agora vaime quedar moreniña para sempre.
- Indo pola parte de4 arriba queda pola parte de abaixo.
- Non hai subida sen baixada.
- Nunca te deitarás sen saber unha cousa máis.
- Casácheste: cajácheste.
- A mazá moi colorada por dentro está dañada.
- Cada cual co seu igual.
- Coa juapura non se come.



Eu non teño pelos na lingua... va! total pa' qué?


Aquí estou eu facendo un pouco a paiasa.

Fai tempo a miña neta chamábame por teléfono e ela me preguntaba

Neta: “abuela, ¿qué tal a perniña?”

(Eu lle entendía a cadeliña e lle dicía)

Abuela: “moi ben, anda por aí correndo”

E a miña neta sempre se ría: jajajajajajaaaaaaaaaa

Eu falo con quen sexa: con Xaime, Carmelita, Estef, Núria…

¡Eu non teño pelos na lingua! Va! Total pájao o jobernó… aaaa

Eu non teño pelos na lingua, total, pa' qué?



Aquí estou eu facendo un pouco a paiasa.

Fai tempo a miña neta chamábame por teléfono e ela me preguntaba

Neta: “abuela, ¿qué tal a perniña?”


(Eu lle entendía a cadeliña e lle dicía)


Abuela: “moi ben, anda por aí correndo”


E a miña neta sempre se ría: jajajajajajaaaaaaaaaa


Eu falo con quen sexa: con Xaime, a miña Ruliña, Estef, Núria…

¡Eu non teño pelos na lingua! Va! Total pájao o jobernó… aaaa

Eu non teño pelos na lingua, total, pa' qué?


Aquí estou eu facendo un pouco a paiasa.

Fai tempo a miña neta chamábame por teléfono e ela me preguntaba

Neta: “abuela, ¿qué tal a perniña?”


(Eu lle entendía a cadeliña e lle dicía)


Abuela: “moi ben, anda por aí correndo”


E a miña neta sempre se ría: jajajajajajaaaaaaaaaa

Eu falo con quen sexa: con Xaime, a miña Ruliña, Estef, Núria…

¡Eu non teño pelos na lingua! Va! Total pájao o jobernó… aaaa

A abuela estudiando


Aquí estou eu estudiando porque eu teño moitas carreiras… de medias (enténdese). Jajajajaaaaaaaaa...

Eu andiven polo mundo e sei o que é a vida.

O secreto da vida é saber adaptarse. Eu fun moi feliz porque súpenme adaptar (non coma outra xente). Por exemplo, os matrimonios homosexuais, ¡anda, que se casen! Maricóns sempre os houbo! O que pasa con Rajoy … non sei … a min os homosexuais nunca me fixeron dano. ¡alá eles! Que cada un vaia ao seu, ou que? ademáis qué dano nos fai dúas libianas ou dous maricóns: NADA!!!

A abuela estudiando


Aquí estou eu estudiando porque eu teño moitas carreiras… de medias (enténdese). Jajajajaaaaaaaaa...


Eu andiven polo mundo e sei o que é a vida.


O secreto da vida é saber adaptarse. Eu fun moi feliz porque súpenme adaptar (non coma outra xente). Por exemplo, os matrimonios homosexuais, ¡anda, que se casen! Maricóns sempre os houbo! O que pasa con Rajoy … non sei … a min os homosexuais nunca me fixeron dano. ¡alá eles! Que cada un vaia ao seu, ou que? ademáis qué dano nos fai dúas libianas ou dous maricóns: NADA!!!

Cos jatiños


Nós vivimos nun paraíso, no país das flores e aquí temos jatos, cans e jaliñas. Ademáis os jatiños son de tódolos colores, eu lles chamo: "micus bisbisbisbis" e eles veñen correndo porque morren de fame, os pobres... A miña neta fíxome esta foto e é das que máis me justa. ¡Eu sonche así!

lunes, 25 de mayo de 2009

Trabajando me lo cuentas...



Aaaaa jajaajajaaaa.

Como dicía un fulano de Amio

"Os porcos son os que juardan os mocos nos pañuelos
non eu"




Hola, o meu nome é Beatriz Boop, ou Bea para ás amigas... que qué fago aquí? A paiasa porque a neta que teño é unha pinitencia e faime facer de todo.

Seeee... xa mo decía a miña nai: "Teño que ter cuidado que son unha xoia", según me dicía que eu era tan juapa que tiña medo de que me roubasen.

E... aquí ando... bailando un pouquiño:

"Sólo te pidooo...
sólo te piiiidooo,
que me hagas la vida a gradable ...
si decides vivirla conmigo

tengo mi amor para darte...
va... e o que sije! ¡cona! ¡Mira que é bonita esa canción!




A juapura vai por dentro (é o que se di). Eu nunca fun moi alá pero atopei marido e moi traballador e moi bó.

Cando casei dicíanme: "Casaches cun rico" siiii... ¡rico de carallo! ¡Tiven que traballar tanto ou máis ca outras"

Eu de nova falaba e bailaba con calqueira!!! Fun moi feliz con él e a miña sojra queríame moito, de feito chejeille a chamar "mamá"

Ditos populares ... según a abuela Felicidad



Polo cuello da camisa vinche pasar un piollo,

viña de Sierra Morena

e traía un parche nun ollo.

O cura ten un paxaro,

non sei qué paxaro é,

alá pola media noite,

o páxaro ponse de pé (A JAITA)

Teño unha jaliña choca,

que a trouxen de Cancún,

se queres que poña ovos,

mételle os dedos no cú.

E... dijo eu... ¡Que lles den polo cú!


O país está como o carallo, está coma o tempo... a Zapateiro mándoo á merda e... ao outro atrás del. E os do joverno poden ir todos a tomar polo cú. Que sempre están: vou facer, vou facer... ¡Que busquen traballo cona para a xente! ¡Que poñan á xente a traballar! Que vai todo á merda...! Veña a droja, matarse nos coches, pero facer por vida nada! ¡Eles viven ben! ¡Que lles den polo cú!

jueves, 21 de mayo de 2009

¿Onde queda Láncara?


Estouno averiguando. A miña profesora decíanos sempre cando tíñamos unhas contas de matemáticas: "Déjalo para mañana, déjalo para mañana"

Mentras, ela zurcía calcetíns. Eu aprendín a ler e a escribir, non o fajo moi ben pero eu tiro para diante, ¡qué cona!

Eu non fun á universidade pero teño moitas carreiras... de medias!!!

Aquí está Roque e Roque son eu.


La vida pasa felizmente si hay amor...

Eu digo: hai que espansionarse! Hai que traballare para vivire. Eu teño 85 anos e sigo traballando. Operáronme fai pouco da cadera pero eu tiro pa'diante, ¡como debe de ser! O que lle falta a este país é traballar, traballar no monte cabando, así xa non habería vicios.

Hoxe está moi mal todo. ¿Crisis? Que o joberno mande traballar! Antes a xente era moi feliz e ajora... nada! A xente está moi mal acostumbrada!

Eu traballei nas leiras, no pueblo, no bar... e sei o que é a vida! Se volvesen os tempos de antes...

Tócate los huevos!


Aiiii... que ven se está no reino das flores... esto é un paraíso! Aquí gozamos todos! Sabedes o que vos digo ... que...
todos sodes unha pinitencia!!!

e que me vou comer unha almóndiga xunto ao árbore glicerina xunto á miña neta favorita, unha tal Josefina Iturrialde que é a máis pinitencia que hai neste mundo.

Aquí estou eu culturizándome...


Aquí estou eu, no reino das flores pasando o rato... Va qué é eso de tetas, cús...? eu debo de ser medio libiana (lesbiana) porque antes, cando estaba no bar lle daba ás mulleres nas tetas e aos homes no carallo, va! qué máis da! Eles se quentaban o carallo na cociña de leña, eu dáballes e eles se queixaban.