Hola,
Creo que falo en nome de todos que os que coñecen e conocemos á abuela Felicidad, a nosa “visa”, a nosa “señora Felisa”, á nosa Felicidad, Doña Felicidad Marzoa Rozas e gustaríame escribir unhas cantas palabras.
Teño coñecido e coñezo a moitas persoas creativas pero, sinceramente, nunca coñecín a unha persoa tan increíblemente creativa como ela.
Ela éche puro arte, pura creatividade (todos sabedes o vínculo e o cariño que temos el amáis eu) pero é certo: ella, en cada “cousiña”/acción/tarea que fai: fainas con… tanto… cariño e con moito xeito, con moito esmero porque… así lle foron inculcando e ensinando quenes xa non están: a súa nai, a súa sogra, Don Francisco e Doña Eulogia… etc… tamén mentras ela traballaba no bar O’Tangueiro; traballando de sol a sol nas leiras de Baladrón.
A súa delicadeza cando fai os traballos cotiás: facendo as camas, levándolle millo ás jaliñas, frejando, barrendo, poñéndose juapa, vestíndose… é INCRÍBLE!!! (sinceramente), ela “fai arte” en calquer traballo que vai facendo (coma ten que ser-di ela misma). Tamén ao falar, ao expresarse, es PURO ARTE, arte de la comunicación co outro/a, con quen sexa, ela sempre fala con alegría e moito bó humor.
Estou convencida: ela é a artista do seu propio blog. Eu son una mera “médium”, eu transcribo as súas palabras, son a “nejra”... Tamén estou convencida de que ela vale para o teatro, para ser a actriz, a actriz que eu non puiden dedicarme por cuestión de saúde; ela vale moito para dar clases (de oito a ocho, como ela misma di). A maior parte del tiempo está de troula e saúda aos perenjrinos con humor e cachondeo (vai-vai-vai tomar polo cú e que che juste-di ela).
Estou convencida do que vou a escribir a continuación:
NON hai unha forma “correcta” de dibuxar ou de pintar. Tampouco creo que debamos seguir una moda o una tendencia determinada. Cada un ou cada unha ten a súa propia maneira ou xeito de expresarse.
DI-FE-REN-TES.
Por eso estou convencida de que a nosa abueliña non é nin mellor que Pablo (Picasso) ou ca Vicente (Van goh) ou ca Antonio (López) xa… que… o gusto éche subxectivo.
A nosa abueliña dibuxa á súa maneira, con cariño, con delicadeza, con humor e con moito esforzo e case non existe un día no que eu non lle insista: “Visa, dibuxa un rato, faime o favor”. E ela ríñeme, e logo rímonos, e logo choramos e logo discutimos e nos queremos moitísimo porque… a convivencia éche o que ten, pero querémonos coma tolas (e o digo eu que estou algo tola de remate por ela).
AMÉN.
(significa: Jrazas)
Xa sabedes que eu pinto á miña maneira! Cos anos xa non ma'recordo destes debuxos. ¿Quénes raios serán estes personajes? 
Cos meus netos, coa pinitencia da miña neta... ( é a favorita, só ela o sabe). En nadal, comendo a esgalla e cantando de cando en vez. Ai la lá! A parte de éso, jracias a Dios, la vida pasa felizmente si hay amor (e se non o hai pois haberá que esperarlle a boa, ou?)
Teño un neto... bueno, teño oito netos e un par de visnetas pero o neto do que vos falo é unha maravilla: fai de comer, traballa (de día e de noite, onde? de noite non o sei...), vai ó cine. A min o cine non che me justa moito, eu prefiro "A Ruleta" ou a Noria ou cómo se chame! Él ten moi bó tipo: juapo, alto, traballador, moi pausado, tranquilo, fala moi ben. Ten un defecto: ten moza e disque que che é de Alemania ou de Austria ou merda! O de defecto o digo porque amores amores haiche poucos. Bicos catalán do carallo, pa cándo marchas para Alemania ou Austria ou merda?